یافا

اگر خوابم یادم میامد. آخ اگر میشد دوباره سرم را به بالشتم بکشم و ته مانده رویاهایم را بردارم. همانجوری که بابا نان بربری تازه را میکشد به کف ماهیتابه چرب و چیلی نیمرو صبحگاهی و در جواب "اییی نکن این کارو رامین!" مامان میگوید "مزه ش به همینه سارا خانوم!" اگر میشد مزه خوابم را از بالشتم بردارم و به دندان بگیرم. آخ اگر میشد.

برچسب‌ها: روزننوشت, نعمت‌های خدا یافا...

  ....... عزیز و گرامی زبان من قاصر است از گفتن خوبی ها و لطفهایی که شما از روز اولی که چشممان بهم افتاد، در حق من داشته اید. ولی این روزها و این ماهها. روزها و ماههای عجیبیست. میگویم عجیب چون نمیشناسمش، چون هر روز غافلگیرم میکند. هر روز با چشم های گ یافا...ادامه مطلب

مگر میشود؟ مگر میشود بیشتر از یک حدی احمق بود؟ مگر میشود که اینقدر با دقت و ریزبینی و سلیقه ی مثال زدنی، زندگی اش را بقچه کند، بگذارد توی طبق اخلاص و پرتش کند توی آتش و تا مطمئن نشده که خوب سوخته و خاکستر شده، دست از باد زدن و هیزم تازه ریختن  برندارد؟ مگر میشود انقدر راحت بزنی زیر میز بازی و خودت را بیشتر از قبل انگشت نمای خاص و عام کنی؟ اصلا خام و عام به درک، به جهنم. خودت چی؟ آن زندگی جزغاله شده ی قابل ترحم چه گناهی دارد؟ انگار که با سرعت هرچه تمام تر به سمتی میرود که در مسابقات بین المللی " کی بیشتر در زندگانی اش ریده؟" قهرمان قهرمانان شود. از من به شما نصیحت، چندتایی آدم را توی زندگی تان یافا...ادامه مطلب

یافا...

کیو دارم گول میزنم؟ وبلاگی که من توش مینویسم به جز سیاه رنگ دیگه ای نمیتونه باشه. بالاخره با خودم کنار اومدم و قالب رو به رنگ قالب وبلاگم درآوردم، بین سفید و سیاه، همیشه سیاه رنگ من بوده. پس خداحافظ سفیدی و سلام سیاهی. پ.ن: صدای پشیمون و بغض آلود و شرمنده ش وقتی میگفت "دلم برات سیاه شده"، تا آخر عمرم توی گوشم میمونه. میمونه و میچرخه و کمونه میکنه و تکثیر میشه.... برچسب‌ها: نعمت‌های خدا, روز ننوشت+ نوشته شده در  شنبه سی ام بهمن ۱۳۹۵ساعت 23:38  توسط یافا  |  یافا...ادامه مطلب

 

وحشت میکنم، وحشت میکنم از حجوم ناگهانی این همه اشک به صورتم. هنوز به دقیقه نکشیده، صدای هق هق ام بلند میشود و قطره های اشک پشت سر هم از بینی ام چکه میکند، در به در دنبال دستمال میگردم، پیدا نمیکنم پس دوباره پناه میبرم به دستمال های پخش و پلای نیمه خیس باقی مانده از راند قبلی. 

یافا...

 

غوطه میخورم، غرق نمی شوم. 

تماشا بس نیست؟ کی تمامش میکنی؟

یافا...

عنم میگیرد از شما و استوری ها و عکس های یهویی خوشحال و شاد خندانتان. از شماها که بلدید خوشبخت باشید، خودتان را خوشحال کنید، خوشحالیتان را انتشار دهید و بکنیدش توی چشم بقیه.  من ولی عادت کرده ام به چس ناله. به دیدی چجوری به فاک رفتم؟ و چه افسردۀ لایق ترحمی هستم؟ و چطور در زندگی زخم هایی هست که جر و واجرم میکند؟  کدا زخم؟ کدام درد؟ نشانم بده. تا کی میخواهی ادامه بدهی؟ این کامفورت زون لعنتی را کی میخواهی ترک کنی؟ بالاخره کی میخواهی پایت را فراتر بگذاری و با واقعیت مواجه شوی؟  پ.ن. کامفورت زون، یعنی به صندلی چرم سیاهت بچسبی، سس مایونزت را سق بزنی و توی شلوار یافا...ادامه مطلب

 

نمیخواهم بگویم که همیشۀ خدا دختر خوبۀ قصه بوده ام. مسلما خیلی از جاها آگاهانه ستمگر بوده ام، قطعا خیلی وقتها شلاق ظلم به دست گرفته ام و کسانی را به شدت نواخته ام. اما با این حال دیگرانی که ناخودآگاه ظالم و ستمگرند و مثلا "اقتضای طبیعتشان این است" و "دست خودشان نیست" را نه تنها بیگناه نمیدانم که ذاتا پست میشمارمشان.  

 

یافا...

 

باید دوباره پانزده ساله شوم، باید دوباره سرم را فرو کنم توی لاک خودم و از نو شروع کنم به کشف کردن، از درد زیر شکم و ماتیکهای یواشکی و چشمکهای راه مدرسه بگیر تا  همسایه ها و کلیدر و علویه خانم.

باید اینبار سربلند بیرون بیایم. 

یافا...